Niniejsza rozprawa jest pierwszą poważną próbą opisania pochodzenia Balaurów. Pomimo tego, że pomysł nie wzbudza wielkiego entuzjazmu wśród moich kolegów uczonych, żywię głębokie przekonanie, że niniejsza praca badawcza okaże się pomocna dla moich ludzi.
W Otchłani czają się Balaurowie w liczbie, której nikt się nie spodziewa. Nie możemy dłużej traktować ich w kategoriach okropnej legendy; istnieją naprawdę i są prawdziwym zagrożeniem.
Informacje zawarte w niniejszym dziele obejmują nie tylko sprawozdania badawcze na temat Balaurów, sporządzone przed katastrofą, lecz także osobiste obserwacje, poczynione przeze mnie w czasie podróży po Otchłani.
Balaurów można podzielić na cztery klasy: Drakany, Smoki, Nagaranci oraz Drakonauci.
Mówiąc o Smokach – znanych także jako wzniesione Drakany – mamy na myśli pięciu Władców Balaurów. Więcej szczegółowych informacji zainteresowany czytelnik znajdzie w innych dziełach.
Nie dysponujemy wiedzą na temat innych podgatunków Balaurów, jeśli takowe występują. Ci, którzy w przyszłości będą zajmować się tym zagadnieniem, być może uzupełnią moją pracę, podobnie jak to było w moim przypadku.
Największą różnicą pomiędzy Balaurami i wszystkimi innymi znanymi stworzeniami Atrei jest niezgodność tych pierwszych z eterem. Nie tylko nie mogą go używać, lecz także są na niego wyjątkowo wrażliwi. Nawet stworzenia, które w ogóle nie potrafią korzystać z eteru, nie wykazują takiej wrażliwości.
Drakany to pierwsza podrodzina Balaurów. Podobnie jak Daeva są wzniesionymi ludźmi, tak pięciu Władców Balaurów to wzniesione Drakany. Rzuca się w oczy niezwykła energia, którą emitują, coś w rodzaju negatywnego eteru. Inni uczeni nazwali ją anty-eterem.
Aby skutecznie walczyć z istotami wykorzystującymi eter, Drakany używają anty-eteru do wzmacniania swych broni oraz zbroi.
Za legendarnym temperamentem Drakanów kryje się zadziwiająco wysoka inteligencja. Badania ich kamiennych konstrukcji odsłaniają wiedzę na temat zaawansowanych koncepcji architektonicznych oraz technik kamieniarskich. Niewiele budowli przetrwało do dziś, a te, które się ostały, to najczęściej ruiny.
Drakany doskonale przystosowały się do życia w miejscach, gdzie nie przeżyłby żaden Człowiek ani Sapien i w ten sposób rozprzestrzeniły się po całej starożytnej Atrei, obejmując ją w swe władanie.
W czasie katastrofy zostali wygnani z Atrei i dopiero niedawno odkryto ich obecność w Otchłani. Przypuszczamy, że gnieżdżą się po drugiej stronie granicy pola eteru. Nie wiadomo nic o ich liczebności czy strukturze społecznej.
Nagaranci nie istnieli od samego początku. To nowa rasa, powstała w wyniku Katastrofy. Charakterystyczny jest ich groteskowy wygląd – posiadają ludzki tors, natomiast dolna część ciała ma formę wężowego ogona. Osobniki odmiennej płci różnią się od siebie tak bardzo, że konieczne jest odrębne nazewnictwo. Osobniki żeńskie to Nagi, męskie Nagaranci.
Siedliskami Nagarantów, odkrytymi w Otchłani krótko po odkryciu rasy Drakonautów były kolonie bądź prowizoryczne obozy. W związku z brakiem trwałych osad, reliktów, obiektów sztuki czy dokumentów, które mogłyby stanowić źródło informacji, nasza wiedza o strukturze społecznej i kulturze Nagarantów jest znikoma.
Jednak zdobyte przez nas ogólne informacje na temat podziału pracy i struktury wojskowej pozwalają przypuszczać, że wykazują podobny poziom inteligencji co Sapieny.
Według raportów Nagaranci potrafią korzystać z anty-eteru i używać go do celów magicznych, takich jak zamrażanie przeciwników. Nasza wiedza na temat anty-eteru i jego prawdziwego potencjału jest bardzo ograniczona, ponieważ eksperymenty dały niewielkie rezultaty.
Badania komórek Nagarantów potwierdziły, że jest to zmutowany podgatunek Drakanów. Zaryzykuję hipotezę, że komórki przeszły mutację, gdy zostały na krótko wystawione na działanie ogromnej ilości energii eteru.
Nagarantów można sklasyfikować niżej od Drakanów, lecz wyżej od Drakonautów; istnieje jednak możliwość, że jako rasa nadal ewoluują.
Drakonautów po raz pierwszy widziano podczas wojny w Otchłani. Był to pierwszy konkretny dowód na to, że wbrew temu co dotychczas przypuszczano, Balaurowie nie zostali zniszczeni podczas Katastrofy.
Podobnie jak Nagaranci, także Drakonauci są podgatunkiem Balaurów – mutantami, powstałymi na skutek Katastrofy. Fizycznie są znacznie słabsi od starożytnych Balaurów i dużo mniej inteligentni.
W porównaniu do drobnej dolnej części ciała, ich górna część ciała jest nieproporcjonalnie rozwinięta. Mają słaby zmysł równowagi oraz niezgrabną postawę. Ich szczęki są słabe, a nieliczne zęby małe i liche.
Drakonauci nie są rozwinięci na tyle, aby wykształcić wyższą formę kultury. Wprawdzie wykazują oznaki specjalizacji w obrębie podziału pracy, ale prawdopodobnie ta hierarchia społeczna została im narzucona przez przywódców z rasy Nagarantów.
Braki w sile oraz inteligencji nadrabiają masą. Drakonauci ochoczo się rozmnażają i w związku z tym ich liczba rośnie dużo szybciej niż liczba Nagarantów.
W walce używają zwykle starszej broni, noszą za to trochę lepszy pancerz.