Neden?

Kısa bir süre önce erkek arkadaşım beni terk ettiği için ağlamıyorum.

Ailemde bir tek benim Deva'lığa yükselmiş olmamın ve yine de herhangi bir savaş yeteneğine sahip olmamamın, bu nedenle yalnız yaşamak zorunda kalmış olmamın benim zalim kaderime olmasına da ağlamıyorum.

Kendime o kadar acıyorum ki, bu yüzden hiç arkadaş bulamıyor olmama da ağlamıyorum.

Sadece, bu rüzgarlı tarlaların ortasında yapayalnız durduğumda, kafamdan o kadar çok şey geçiyor olması.

Bu yalnızlığın, kaderim olmasını neden hak ettim?

Bu Efendiler'in isteği olsa bile, yine de şikayet etmekten kendimi alıkoyamıyorum.

Görüşmek üzere!