Yapamıyorum ... *Öhö* ... uyuyamıyorum ...

Ben gençken feci korkaktım. Köydeki yaşlı erkek ve kadınlara imreniyordum; bütün gün oturup hayatlarının tadını çıkarıyorlardı.

Şimdi yaşlandığında ... Gitmeliyim.

Hala o zamanki gibiyim, sadece artık sıkıntılarımı kendim halledemeyecek kadar zayıf düştüm!

Artık sadece burada oturup konuşabiliyorum. Bu bile beni yoruyor. Kendimi hayat ağacına çaresizce tutunan fazla olgunlaşmış, çürümeye yüz tutmuş bir meyve gibi hissediyorum.

Aman. Bunu neden anlatıyorum ki? Bunun nasıl bir duygu olduğunu asla bilemeyeceksin, Deva. Sen o kutsanmış olan az kişilerden birisin ama ben .... değilim.

Dinlenmeye çalış ...